شهید وحید رضائی طالبی، پانزدهم مردادماه ۱۳۴۹ش در مشهد مقدس چشم به جهان هستی گشود. وحید گرچه در خانواده‌ای مذهبی رشد و نمو پیدا کرده بود اما دلبستگی وی به نظام و انقلاب اسلامی و شیفتگی‌اش نسبت به جبهه در دبیرستان ابوذر غفاری مشهد اوج گرفت. همان‌جائی که برادر جلال ترشیزیان، جوانان عاشق و مخلص را ابتدا به بسیج و انجمن اسلامی دبیرستان جذب می‌نمود و از آنجا به مسجد سناباد که به‌نام پایگاه شهید سعادتجو نام‌گذاری شده بود... شهید رضائی در دبیرستان ابوذر غفاری و در رشته ریاضی مشغول به تحصیل بود که نیاز شدید جبهه‌ها به نیرو، وی را بر آن داشت که به ندای رهبر کبیر انقلاب اسلامی لبیک بگوید و پس از طی دوره آموزشی در اوایل سال ۱۳۶۶ش، به جبهه اعزام شود. با توجه به این‌که برادر بزرگ‌ترش (علیرضا رضائی طالبی) نیز به‌طور مداوم جبهه بود؛ با اراده‌ای قوی پدر و مادرش را راضی نمود تا دین خود را به نظام و انقلاب اسلامی ادا نماید... وقتی چرخ‌های قطار به سمت جبهه‌ها روان شد، هیچ‌کس فکر نمی‌کرد این اولین و آخرین بدرقه وحید خواهد بود. مدت کمی از حضور وی در جبهه نگذشته بود که پس از طی دوره آموزشی فشرده، جزو نیروهای دسته ویژه شده و در منطقه‌ای معروف به کاسه در جزیره مجنون به درجه رفیع شهادت ‌رسید. نحوه شهادت وی از قول هم‌رزمانش چنین است: در شب عملیات، نیرو‌ها لباس غواصی به تن کرده و خود را به مواضع دشمن می‌رسانند اما به‌دلیل عمل نکردن سلاح‌ها توسط دشمن، زیر آتش رگبار و نارنجک و خمپاره قرار می‌گیرند. شهید رضائی به‌واسطه اصابت گلوله به کمرش، مجروح می‌شود و به‌دلیل شدت آتش دشمن، امکان رسیدن به مواضع خودی سلب می‌شود و با طلوع خورشید بیست و هشتم تیرماه سال ۱۳۶۶ هجری شمسی، اصابت ترکش خمپاره به سرش، عروج وی را به مقام شامخ شهادت رقم می‌زند. به‌دلیل شرائط خاص منطقه، متأسفانه پیکر مطهر شهید رضائی در‌‌ همان منطقه می‌ماند و تلاش‌های گروه تفحص برای یافتن و بازگرداندنش بی‌نتیجه می‌ماند؛ لذا در بیست و ششم مردادماه ۱۳۶۶ش، روح وی تشییع و در قطعه شهداء بهشت رضا (ع)، در کنار هم‌رزمان شهیدش مزاری به امید یافتن پیکر مطهرش تعیین می‌شود. شهید وحید رضائی طالبی تنها شهید مسجد سناباد است که هرگز پیکرش بازنگشت.